Բանաստեղծություններ

Քանի, քանի միլիոն տարի

Դու չկայիր, ես չկայի։

Ոի մենք իրար չեինք պատայի

Ո՞վ պիտի գա, որ մտածի

Գինն իմանա մեր գտածի։

 

Ինձ թվում է այս բանաստեղծությունը, նրա մասին է, որ եթե մի նժբանո ուզում ես անել, պետք է հույս չդնես ուրիշի վրա ամեն ինչ դու ինքտ պետք է անես։ Իսկ վերջին հատվածում ինձ թվում է խոսքը գնում է նրա մասին, թե մարդ ինչն է կարևորում իր կյանքմ։ Կարող է դա լինի մի թղթի կտոր, որը մարդիկ մտածում են ընդանրապես գին չունի, բայց այդ թուղտը մի մարդու համար կարող է լինել ոսկուցել թանկ։

 

Որ ժամին ձերև սիրտը ուզի,

Իմ դուռը բաց է։

Մի նայեք, որ պատուհանիս

Լույսը հանգած է։

Քուն ու արթուն մի հարցրեք,

Ներս եկեք,  տուն է։

Մինչև անգամ հույսն էլ քնի,

Հոգսը արթուն է։

 

Ես մտածում եմ բանաստեղծության միջոցով ուզում են մարդուն երկու բան հասկացնել։ Առաջինը այն է, որ մարդ ինչքան էլ հոգնած լինի, ինչքան էլ հեռու լինի մեկ էեթե դու իրա համար թանկ է, նա պատրաստ է քեզ ընդունել ամեն վարկիան, ամեն տեղ, ամեն իրավիճակում։ Իսկ երկրորդը այն է, որ, մարդ ինչքան էլ խնդիրներ չունենա, իրեն թվա թե ամեն ինչ շատ լավ է, միևնույնն է հոգսը կա։